Bereketli bostanlar yok olurken...
Kezban Öztürk 79 yaşında. Kastamonu, Cide doğumlu. Bostancılığa memleketinde başlamış ve tam 55 yıldır bilfiil bostanlarda yaşamış. Dünya onun için bir bahçe olmuş. Geçtiğimiz çarşamba günü dünyasını başına yıktılar. Hem sebepsiz, hem de haksız yere. “Burası tapulu, izinli bostan. ‘Bu mekânı (yıkılan barakayı) yapabilirsiniz’ dediler. Bunu yıkma hakları yoktu onların,” diyor. Bu kadar basit, bu kadar net.
“Dedelerimizden beri bu işi yaparız. Tam 55 sene evvel, ufakken geldim buraya,” diyor “Bari incirleri de yıksalardı da gözümün önünden gitseydi. Adam diktiydi onları, o da öldü.” Çok emek vermişler buraya. Türlü çeşit sebzeler yetiştirmiş, fidanlar dikmişler. “Şimdi biz ne yiyip, içeceğiz? Hırsızlık edip bankaları mı soyalım gari?” diye soruyor. “Biz köylerden geldik buraya. Buradan geçindik, burada durduk. Hükümet acımıyormuş bize.”
Zamanı taşıyan ses: Boooo-za!
Niğde’nin Çamardı ilçesi, Kocapınar köyünden gelen Hasan Abi, İstanbul’a ilk geldiğinde neredeyse bütün Niğdelilerin yaptığı gibi hurdacılık işine başlamış. Boza işi ise oğlu Hamit sayesinde olmuş. Hamit, yazları Antalya, Kayseri gibi şehirlere gidip dondurmacılarda çalışırmış. İstanbul’a geldiklerinde de Kocamustafapaşa’daki Beyaz Saray dondurmacısına başlamış.
Beyaz Saray’ı ise 1939 Üsküp doğumlu Saffet Atik işletiyor. Bozacılık babadan, dededen kalma. Zaten boza yapımına da 1800’lü yıllarda Balkan topraklarında başlanıyor. Ama Üsküp’ten Türkiye’ye göçtüklerinde ilkin bu işi yapmamış. Çocukken biriktirip çeşitli oyunlar oynadığımız bilimum gazoz kapaklarını üretiyormuş. Kendi deyimiyle “Özal ekonominin içine edince” yeniden bu aile işine dönmüş. 1987’den beri aynı yerinde dükkânı. Bozası ise benim gibi tadına alışık olmayanları bile tiryaki edecek kadar lezzetli.
