Hey gidi İstanbul... Acaba daha fazla zulme katlanacak halin kaldı mı?
Sarıyer’den Zeytinburnu’na, Kartal’dan Beykoz’a, her köşeden sinsice fışkıran gökdelenlere... Mega projelere, yeni imar planlarına, köprülere...
Sağlığın, eşsiz güzelliğin ve geçmişin daha ne kadar dayanacak?
Hafta sonu, Saffet Emre Tonguç’un rehberliğinde (*), erguvanların son demlerini yaşayan Boğaz’da dolaşırken, tarihi yarımadanın güzelliğine bir kez daha hayranlıkla bakarken bunları düşünüp hüzünlendim...

İstanbul’un mimarı atlı ve elektrikli tramvaylar Rahmi M. Koç Müzesi’nde ziyaretçilerini bekliyor...

Demir yolları ve tramvaylar Osmanlı’da 19. yüzyılın ikinci yarısında batılılaşmanın ve dış dünyaya açılmanın sembolü oldu. Özellikle Sultan Abdülaziz döneminde (1861-76) kamu taşımacılığının altyapısı daha da geliştirildi. Bu dönemde kentin birbirinden uzak merkezlerini birleştiren tramvay hatları, “bildiğimiz” İstanbul’un gelişmesinde çok önemli bir rol oynadı.